Dla autorów

„Przegląd Tomistyczny” przyjmuje artykuły i edycje tekstów, które dotychczas nie były wydane drukiem lub w formie elektronicznej. Publikacja przedruków i tłumaczeń, po uprzedzeniu ze strony autora, zależy od decyzji Redakcji.

Teksty przyjmujemy wyłącznie w postaci elektronicznej (preferowany format: .doc lub .rtf, dopuszczalny: .odt) jako załącznik do e-maila na adres [email protected].

Każdy nadesłany tekst jest przedstawiany do lektury dwóm recenzentom (patrz zakładka „Proces recenzyjny”). Prosimy zwrócić uwagę na naukowy charakter naszego czasopisma oraz na jego historyczno-tomistyczny profil. Formularz recenzji znajduje się tutaj: format .pdf i format .doc

Każdy artykuł zostaje poddany procedurze mającej na celu eliminację plagiatów i autoplagiatów. Na skutek wymagań ministerialnych Redakcja uwrażliwia i przestrzega autorów przed wszelkimi innymi formami nierzetelności. Jedną z nich jest tzw. „ghostwriting”, który polega na wykorzystaniu cudzego wkładu pracy bez adekwatnej informacji na ten temat. Inną formą nierzetelności jest tzw. „guest authorship” polegający na podpisywaniu się pod cudzą pracą jako jej współautor. W związku z tym wymagamy od autorów złożenia przed publikacją stosownego oświadczenia, w którym zobowiązują się do przestrzegania tego rodzaju zasad.

Do artykułu należy dołączyć:
– tytuł artykułu w języku angielskim;
– krótkie streszczenie w języku angielskim;
– słowa kluczowe w języku polskim i angielskim;
– bibliografię załącznikową;
– informację o afiliacji.

I. Zasady opisu bibliograficznego w przypisach
1. Zapis bibliograficzny winien być zgodny ze stroną tytułową opisywanego dzieła („Paris”, gdy na stronie tytułowej jest „Paris”; „Parisiis”, gdy „Parisiis”; „Paryż”, gdy „Paryż”).

2. Nazwiska autorów zapisuje się kapitalikami, ze wszystkimi znakami diakrytycznymi zawartymi w zapisie oryginalnym (w tym akcentami).

3. Inicjały wieloliterowe bez spacji po kropkach: J.R.R. Tolkien, J.-P. Sartre.

4. Dodane elementy opisu bibliograficznego spolszczone: „red.” (nie „ed.” dla redaktora), „wyd.” (nie „ed.” dla wydawcy), „w:”, „tamże”, „tenże”.

5. Numery stron, tomów, czasopism itp. zapisujemy za pomocą cyfr  arabskich (wyjątki: w skrótach zawierających numery poszczególnych ksiąg, np. Super I Sent., albo w przypadku rzymskiej numeracji stron w dziełach o oryginalnej numeracji rzymskiej).

6. Cudzysłowy: „…”
„Tekst cytatu »tekst cytatu zagnieżdżonego ‘tekst cytatu zagnieżdżonego podwójnie’ tekst cytatu zagnieżdżonego« tekst cytatu”.
Cytaty dłuższe (powyżej pięciu linijek) należy podawać w bloczku, bez cudzysłowu.
W przypadku supozycji materialnej stosujemy taki znak cudzysłowu, jak w cytacie zagnieżdżonym podwójnie (np. w samym słowie ‘słowo’, nie należy dopatrywać się…).

7. Dywiz i łącznik, czyli „–”, stosujemy w zapisach słów złożonych (np. biało-czerwony), złożonych imion francuskich (np. Jean-Paul), dwuczłonowych nazwisk (np. Pawlikowska-Jasnorzewska) itp.

8. Półpauzę, czyli „–” bez spacji przed i po, stosujemy w zapisach typu „od–do”, np. 159–175.

9. Numery stron poprzedzamy skrótem „s.”; nie skracamy zapisu, tzn. nie piszemy s. 159–75, ale s. 159–175.

Podstawowy wzór opisu źródła cytatu

(1) książki jednotomowe:
I. Nazwisko, Tytuł książki kursywą. Podtytuł po kropce, tłum. I. Nazwisko, Miejscowość: Wydawnictwo, ROK, s. NUMER–NUMER.

(2) książki wielotomowe:
I. Nazwisko, Tytuł książki kursywą. Podtytuł po kropce, tłum. I. Nazwisko, t. NUMER: Tytuł tomu, Miejscowość: Wydawnictwo, ROK, s. NUMER–NUMER.

(3) książki w serii:
I. Nazwisko, Tytuł książki kursywą. Podtytuł po kropce, tłum. I. Nazwisko, (Nazwa Serii bez Cudzysłowu, Wielkimi Literami z Wyjątkiem Przyimków i Spójników, NUMER W SERII), Miejscowość: Wydawnictwo, ROK, s. NUMER–NUMER.

(4) artykuły z prac zbiorowych:
I. Nazwisko, „Tytuł artykułu”, w: Tytuł pracy zbiorowej kursywą. Podtytuł po kropce, red. I. Nazwisko, Miejscowość: Wydawnictwo, ROK, s. NUMER–NUMER.

(5) artykuły z czasopism:
I. Nazwisko, „Tytuł artykułu”, Tytuł Czasopisma Kursywą, Wielkimi Literami z Wyjątkiem Przyimków, Rodzajników i Spójników, TOM/ROCZNIK (ROK), s. NUMER–NUMER.

(6) artykuły zamieszczone w internecie:
I. Nazwisko, „Tytuł artykułu”, Tytuł Czasopisma Internetowego lub Strony Kursywą, Wielkimi Literami z Wyjątkiem Przyimków, Rodzajników i Spójników, http://URL, (dostęp DATA).
Przykład: D. Mrugalski, „Nieskończoność Boga u Nowacjana: prawdopodobne źródła greckie”, Przegląd Tomistyczny, http://it.dominikanie.pl/przeglad/index.php?f=tom23, (dostęp 2018-02-23).

Ponowne odesłanie do tego samego źródła oznaczamy skrótowo:
I. Nazwisko, Tytuł skrócony, s. NUMER.

Układ odnośników do tekstów źródłowych

1. Uwagi ogólne

Odnośnik do tekstów źródłowych powinien składać się z dwóch lub trzech elementów w następującej kolejności:

• lokalizacja w wewnętrznej strukturze dzieła

Sugerujemy możliwie najkrótszy zapis, pozwalający jednoznacznie zidentyfikować cytowany tekst (np. Augustyn, De Civitate Dei, XI, 20).

• po średniku: lokalizacja w wydaniu krytycznym

Podajemy lokalizację w wydaniu krytycznym, tzn. wg CCSL, CSEL lub CCCM. Jeśli takiego nie ma, podajemy najlepsze dostępne wydanie. We wszystkich tych wypadkach (i tylko w tych) podajemy po nazwie serii wyłącznie numer tomu i numer strony, zgodnie z praktyką cytowania przyjętą w PL i PG (np. CCSL 38, 3). We wszystkich pozostałych wypadkach podajemy zawsze dookreślenia typu t., s. itd. (np. Dionysiaca, t. 2, s. 812–813).

• ewentualnie w nawiasie okrągłym: lokalizacja w polskim tłumaczeniu

Za pierwszym razem podajemy pełny zapis bibliograficzny, później zapis skrótowy.

Przykład: Augustyn, De Trinitate, XIII, 5; CCSL 50, 392 (O Trójcy Świętej, tłum. M. Stokowska, [Biblioteka Filozofii Religii], Kraków: Wydawnictwo Znak, 1996, s. 392).

2. Wskazówki co do cytowania dzieł św. Tomasza z Akwinu

Sugerujemy korzystanie z wydań podanych na stronie: http://www.corpusthomisticum.org/reoptedi.html (w przypadku korzystania z innych wydań, za pierwszym przywołaniem należy podać pełen opis bibliograficzny). Zalecamy również stosowanie podanych tam skrótów tytułów dzieł Tomasza (wyjątek: Summa Theologiae – skrót: ST [I; I-II; II-II; III], np. ST, I-II, q. 17, a. 9).
Przykłady odnośników do konkretnych fragmentów: Super I Sent., d. 37, q. 3, a. 2; Contra Gentiles, II, c. 71, „Potest…”; QQ. de anima, a. 19, ad 1; De malo, q. 16, a. 1, arg. 4; De potentia, q. 5, a. 7, resp.; Quodlibet, 1, q. 1, a. 3, s.c.; In Metaphysic., V, l. 20 (nr 1064); Super Col, I, l. 4 (nr 34–35).

II. Bibliografia

W bibliografii załącznikowej obowiązuje układ alfabetyczny.

Poszczególne pozycje zapisujemy według schematu:
Nazwisko, Inicjał imienia, dalej jak w przypisach.

Przykład: Nazwisko, I., Tytuł książki kursywą. Podtytuł po kropce, tłum. I. Nazwisko, Miejscowość: Wydawnictwo, ROK.

Wyjątek: w przypadku artykułów z prac zbiorowych i z czasopism należy podać zakres stron całego tekstu (w odróżnieniu od przypisów, gdzie zwykle podaje się tylko odsyłacze do cytowanych stron).
Przykład: Nazwisko, I., „Tytuł artykułu”, w: Tytuł pracy zbiorowej kursywą. Podtytuł po kropce, red. I. Nazwisko, Miejscowość: Wydawnictwo, ROK, s. NUMER–NUMER.

III. Inne

Tytuł artykułu oraz śródtytuły powinny być jak najkrótsze.

Struktura tekstu może być wyodrębniona za pomocą podtytułów lub oznaczona cyframi albo kolejnymi literami alfabetu.

Słowa, które mają zostać wyróżnione (w wersji finalnej jako tekst rozstrzelony), w pliku wordowym winny być podkreślone.

Wyrazy obce, maksymy lub powiedzenia dajemy kursywą.

Cytaty obcojęzyczne dajemy czcionką prostą w „cudzysłowie”.

Sugerujemy wyróżnienie kolorem miejsc, do których odnoszą się wewnętrzne odsyłacze w tekście (cross-references).